ارزش جان آدمی را قیمت گذاری مادی کرده اند

✍️ حمید مظاهری راد

افسون، افسوس و دردمندی جامعه ی ایرانی را بلحاظ اخبار ناگوار و دهشتناکی که خصوصا این روزها بیشتر شنیده می شود، فرا گرفته و مردم دچار نوعی اضطراب، استرس و ناامیدی گشته اند.
عادی شدن مرگ نشان از نبود استراتژی مشخص، نبود هدف و امید به آینده در هر جامعه ای داشته و ناکارآمدی مدیریتی، از بین رفتن چسب یکپارچگی و گریز از ما شدن” را به همراه خواهد داشت.
وقتی ت گذاران، تصمیم سازان، تصمیم گیرندگان و مجریان نگاه ابزاری به آدمی دارند و انسان در دیدگان شان وسیله ای برای رسیدن به جایگاه های تصدی گری، نمایندگی مجلس، ثروت اندوزی و … می گردد، آدمی ارزشی مادی می یابد.
وقتی آمار حوادث، اتفاقات جاده ای، رانندگی و میزان مرگ و میر در اثر آن را مرور کرده و آن را با جنگ مقایسه می کنیم، می بینیم که مقدار تصادفات جاده ای و کشته های ناشی از آن از کشته های جنگ تحمیلی بیشتر است و اینجاست که به عمق نگاه مسئولین به انسان پی می بریم و در می یابیم که مبنای نگاه ها اقتصادی شده است.
یک بحث روز جهانی، نوع انسان نگری است که ما اصلا حق نداریم به انسان به عنوان مقوله ای تجربی کمی نگاه کنیم که نگاهی غیر انسانی است.
البته خود ما مردم ایران هم در بی ارزش نمودن خود و تقلیل اعتبار خویش بی تقصیر نیستیم. روزگاری را به یاد آوریم که جوانان ما برای زنده ماندن دوستان، هم میهنان و هم نوعان شان روی مین می رفتند.
و چه شده که از آن دوران به روزگاری می رسیم که برای برخورداری بیشتر اعتبار هم نوعان مان را با انواع حیلت، تخریب و فریب تنزل می دهیم.
فرهنگ رانندگی مان با ت گذاری های نابخردانه تا اندازه ای تنزل می یابد که صدمات ناشی از تصادفات را با مبالغ دیه ای که از طرف مراکز بیمه پرداخت می گردد، همسان می دانیم و در این میان ارزش وجودی آدمی به فراموشی سپرده می شود.
نوع نگاه مدیران دانشگاهی به دانشجو تغییر می یابد و دانشجو بجای آنکه ارزش باشد، وسیله ای می گردد برای تولید ثروت مادی دانشگاه ها و در سال های اخیر ابزاری برای رهایی از ورشکستگی دانشگاه ها
و این چنین می شود که مدیران بلافاصله پس از حوادث و اتفاقات، جبران خسارات و ضرر و زیان جان آدمی را با بیمه پیگیری نموده و از آسیب شناسی ها طفره می روند.
همچنانکه اموال عمومی به ثمن بخس واگذار می گردد، جان آدمی را هم ارزش گذاری مادی می کنند و با پول معاوضه می کنند که خسرانی عظیم بوده و در دوران های بعدی جبران ناپذیرتر می گردد.
از یاد نبریم آرزوهایی را که خانواده های درگذشتگان حادثه ی اخیر دانشگاه آزاد برای فرزندان و نوگلان خفته در خاک داشتند.

بیشتر خبرنگاران و مطبوعات خصوصا در استان آذربایجانشرقی به مرزبانان اصحاب قدرت و ثروت مبدل گشته اند.

همه چیز از پوستر چسبانی شروع شد(ویرانگری).

ادعای انقلابی گری دروغ و یا واقعیت(حرمت واژه ها را نگه داریم).