افسارگسیختگی حاکم بر مجلس ایران

افسارگسیختگی حاکم بر مجلس ایران
✍حمید مظاهری راد

در روزهای گذشته به یمن و برکت رسانه های مجازی و منحصر بفردی که موهبت پیشرفت تکنولوژی به دست هر فرد داده است، شاهد پخش کلیپ ها و تصاویری بودیم از رفتار، سخنان و اعمال نمایندگان مجلس که به واقع آدمی هیچ وقت نمی تواند آنان را نمایندگان مردمی بنامد.
اما چرا نمایندگان اینقدر عاصی شده و عصبانی اند.
نمایندگان واقعی مردم بایستی برآیند نیروهای فکری هر جامعه ای بوده و پس از رسیدن به کرسی وکالت مردم را فراموش نمی کردند.
به واقع قرار ما این نبود؟!
شاید در علت این سرکشی دلایل مختلفی را می توان برشمرد، شاید مهم ترین دلیل متقن، قابل اعتنا و محکم حذف رقبای جدی نمایندگان فعلی مجلس که از مرتبت علمی، اجتماعی و فرهنگی بالایی برخوردار بوده اند توسط نهادها و مراکز نظارتی و ممیزی داخل جناح های ی بوده باشد وقتی اینان میدان را خالی شده از رقبا می یابند، رفتارشان طبیعی تر بنظر می رسد.
با سکوت و تظاهر به دینداری تایید صلاحیت می شوند و حاشیه ی امنی که در سایه ی عدم نظارت قانونی بر اعمال شان برای خود می سازند آنها را هر روز فربه تر و غیر پاسخگوتر می کند.
و البته قرار گرفتن نام شان با لابی گری های گسترده و پرداخت مبالغ کلان در لیست های جمعیت هایی که از مردم هزینه می کنند و از راه مردم هیچ نمی دانند، و مطالبه گری را پیشه خویش نمی سازند آنان را از پاسخگویی به مردم بی نیاز می سازد و جالب تر آن است که اینان پس از راهیابی به مجلس حتی به طراحان لیست های یادشده هم اهمیتی نمی دهند.
وقتی نماینده ای به کارچاق کن یک سرمایه دار مبدل می گردد و با پول های هبه شده ی او هم رای می خرد و هم زندگی دنیوی خویش را سامان می دهد، دیگر چه ومی دارد، موضع گیری کند، پاسخگوی مطالبات مردم باشد و خود را بیازارد.
وقتی نماینده ای با به قدرت رساندن وزیر، معاون وزیر، استاندارها، رئیس دانشگاه مدیرکل و مدیران کمپانی ها و کارخانجات بزرگ و کوچک، هم فرزندان و دامادانش را به نوایی رسانده و هم جا پایی برای ایام فراغت خویش از کسوت نمایندگی می یابد که او را حتی تا حد وزیر کابینه ی دولت ارتقا می دهد، چرا مردمی را که در سرنوشت ی اش عملا نقشی ندارد، دشنام ندهد و به سخره نگیرد.
وقتی مدرک تحصیلی اش را رئیس دانشگاه منصوب شده توسط خودش می دهد، حقوقش را از وزرایی می گیرد که در جلسات اخذ رای اعتماد مجلس، برایش سنگ تمام گذاشته، چرا خود را برای مردمی که در نگاهش هیچ نمی لرزند به دردسر اندازد، آری آرمان خواهی دیگر پاسخگوی نیازهای امروزین نیست!!!

بیشتر خبرنگاران و مطبوعات خصوصا در استان آذربایجانشرقی به مرزبانان اصحاب قدرت و ثروت مبدل گشته اند.

همه چیز از پوستر چسبانی شروع شد(ویرانگری).

ادعای انقلابی گری دروغ و یا واقعیت(حرمت واژه ها را نگه داریم).